" Osiemnaście"

[ Just Give Me A Reason ]

"Na początku byłeś złodziejem

Ukradłeś mi serce

I ja,Twoja uległa ofiara

Pozwoliłam Ci zobaczyć te części mnie

Które nie były do końca przyjemne

I z każdym dotykiem

Naprawiałeś je

Teraz mówiłeś przez sen

Rzeczy, których nigdy mi nie mówiłeś

Powiedz mi, że miałeś dość

Naszej miłości, naszej miłości"

              Szczęście, stan naszej największej radości życiowego spełnienia. Dla mnie rzecz nie osiągalna, coś co trwa krótką chwilę by po niedługim czasie prysnąć jak bańka mydlana, zniknąć jak sen. Teraz ziemia załamywała mi się pod stopami, wszystkie postawione sobie wartości teraz straciły sens. Znów po krótkiej chwili spokoju, pojawiały się nowe problemy. Problemy z którymi kolejny raz nie potrafiłam sobie poradzić. Okłamywałeś mnie, a raczej ukrywałeś smutną prawdę przez siedem lat. Siedem długich lat gdy byłam obok Ciebie codziennie, gdy ja powierzałam Ci wszystkie moje sekrety, ty ukrywałeś prawdę, Bardal ukrywałeś że masz dziecko! To nie była błahostka, to nie jakiś zły skok czy jeden wyskok na imprezie, to było dziecko, mała blondyneczka, mała Thea.
    - Pozwól mi teraz odejść! - po długiej ciszy wreszcie zwracam się do Ciebie.
    - Na zawsze? - z przerażeniem wymalowanym na twarzy delikatnie się ode mnie odsuwasz, o ten jeden mały krok, jednak z wielkim strachem.
      - Nie, to znaczy nie wiem. Daj mi po prostu to wszystko przemyśleć.
    - Dobrze, ale proszę, obiecaj że wrócisz, że pozwolisz mi to wszystko wyjaśnić. - delikatnie łapiesz mnie za dłoń którą ja szybko wyrywam. Nie chce Twojego dotyku, nie chce Ciebie, nie teraz.
   - Wrócę, tylko proszę daj mi czas!
   Nie ukrywając już łez zostawiam Cie samego, może przemyślisz, może tak jak ja poszukasz najlepszego rozwiązania tej całej sytuacji. Potrzebuję czasu, czasu by przemyśleć to wszystko i ułożyć w głowie. Nie jestem pewna czy dorosłam do tego, do tej wiadomości i by Ci wybaczyć te kłamstwa. Nie wiem, czy potrafię.
    Zatrzaskuję za sobą drzwi i kieruję się do przestronnej kuchni z której dochodzą odgłosy. Zastaje w niej Toma, blondyn uśmiecha się do mnie serdecznie kręcąc się przy kuchence  wydaję mi się że gotuję obiad, jednak przez fale łez nie spostrzegam dokładnie. Ale teraz to nie ważne, nie ważne czy gotuję rosół czy pomidorową czy nawet coś bardziej wymyślnego. Teraz zastanawia to czy wiedział, czy on też okłamywał.
    - Wiedziałeś?O Thei? - spoglądam na niego ocierając spływające po policzkach łzy.
    - Tak.
    - Ty też, ty też mnie okłamywałeś? Tom,,, - robię kilka kroków w tył by szybko znaleźć się przy drzwiach wyjściowych, nie chce tu zostać , na prawdę nie chce.
    - Liv poczekaj proszę. - wybiega za mną i łapie za nadgarstek pozbawiając drogi ucieczki.
    - Po co? Po kolejne kłamstwa, Tom.
    - Nie Liv, nie chciałem Cię okłamywać, ja po prostu obiecałem  mu, nie mogłem inaczej.
    - Nie liczyło się to że byłam Twoja przyjaciółką.
    - Liv,,,
    - Nie Tom, po prostu nie! - uwalniam się z silnego uścisku i zatrzaskuje drzwi, tuż przed jego nosem. Nie potrzebuję teraz chorego współczucia, udawanej troski o mnie. Po prostu nie chce. Muszę poradzić sobie sama, z tym co dzieje się w okół mnie, z tą chorą tajemnicą.
    Już wiosenny wiatr owiewa moją twarz przypominając że znów nie założyłam szalika, że pewnie teraz byłbyś zły. Ale co mnie to teraz obchodzi, czemu Ty mnie obchodzisz, przecież tak wiele złego się teraz dzieję, a ja nie potrafię myśleć o Tobie źle. Zawsze będziesz troszczącym się o mnie Bardalem, mężczyzną którego prawdziwie pokochałam.
    Wyciągam z kieszeni mojego już lekko podniszczonego smart fona i wystukuję ciąg liter, by następnie wysłać to krótką wiadomość. Zastanawiam się czy robię dobrze, czy na pewno nie będę żałować moich czynów, jednak potrzebuję teraz kogoś, kogoś kto będzie i pociesz, kto pozwoli mi przemyśleć pomagając swoją obecnością, potrzebuje właśnie Jego.
    Nie muszę czekać długo, po dziesięciu minutach zjawia tak jak by się paliło. Zajmuję miejsce obok mnie, na małej zielonej ławeczce w parku. Nie pyta o nic, po prostu pozwala czuć swoją obecność. Uśmiecham się delikatnie przez łzy dziękując że tak szybko jest, że jest dla mnie tutaj, teraz.
    - Kenneth proszę zabierz mnie stąd!

"Right from the start, you were a thief,

You stole my heart and

I your willing victim

I let you see the parts of me

That weren’t all that pretty.

And with every touch

You fixed them.

Now, you’ve been talking in your sleep

Oh oh, things you never say to me

Oh oh, tell me that you’ve had enough

Of our Love, our Love."

~ Pink ft. Nate Ruess

_______________________________________

Och strasznie zżyłam sie z tą historią, 

I na prawdę ciężko będzie mi się z nią pożegnać.

Jednak wszystko zbliża sie ku końcowi,

Powiedzcie mi, 

Wolicie

Szczęśliwe,

czy, 

raczej 

poważne

zakończenie. 

? 

Proszę mówcie!

Pozdrawiam, 

Metka.