"Dziewiętnaście"

                                                               [Napraw]

"Czy dasz radę kochać, mimo, że ja

Nie umiem już sam, bez Ciebie wstać 

Czy dasz radę kochać, mimo Twych ran

Nie umiem już sam bez Ciebie wstać"

~Lemon

                Przykryta ciepłym czerwonym kocem, z kubkiem gorącej herbaty zawracałam głowę Kennethowi. Nie wiedziałam że znajdę w nim oparcie, marzyłam tylko by na krótką chwilę zabrał mnie z tego dziwnego stanu w którym się znalazłam, z tego świata w którym nie chciałam trwać. Spełnił moją prośbę  zabrał z zielonej ławeczki i pozwolił znaleźć ukojenie w jego ciepłych ramionach. Skutecznie z każdym gestem przekonywał mnie do siebie, wiedział gdzie znajdują się moje słabe punkty które potrafił wykorzystać. Lecz tym razem nie pozwoliłam by tak zwyczajnie mną kierował, by żył i oddychał za mnie. Nie mogłam pozwolić bym znów tak doszczętnie uzależniła się od niego. Teraz moje serce w całości należało do Bardala, mimo wszystkich kłamstw nie potrafiłam już sama bez niego wstać. Sprawiał że po raz kolejny raz cierpiałam, lecz to nie potrafiło mnie zniszczyć, a raczej nie potrafiło zniszczyć bezgranicznej miłości do niego.
    Kenneth po niedługim czasie zrozumiał że nie należę już teraz do niego, że moje serce nie kocha go. Ale zdecydował się mi pomóc, nie zostawił samej z tyloma problemami z którymi nie umiałam już sama sobie poradzić. Ponownie usiadł obok mnie pozwalając bym znalazła w nim oparcie  Moje słone zły kolejny już raz zapełniały blade policzki. Nie zważałam na rozmazany tusz, poczerwieniałe policzki i zmęczone czekoladowe tęczówki. Delikatnie sprałam głowę na jego ramieniu  pozwalając ciemnym długim włosom opaść przyklejając się do mokrych policzków, cicho łkałam. Dłonie zajęłam zabawą kubkiem, by choć przez chwilę całą swoją uwagę przenieść na coś co nie sprawiało bólu.
    - Kenneth? - szepnęłam ledwo słyszalnie, lecz jego uwadze to nie uszło.
    - Hmm? - spojrzał na mnie odgarniając brązowe włosy z mojego czoła.
    - Myślisz że dobrze robię?
    - Nie Liv, zdecydowanie nie!
    Podnoszę zdezorientowana głowę i  lustruję go moimi zapłakanym tęczówkami. Na prawdę nie spodziewałam się taki słów z jego ust. Myślałam że przytaknie mojemu pytaniu, powie że robię dobrze.
    - Nie patrz tak na mnie, widać że Cię zranił jednak, Ty na prawdę go kochasz.
    - Kocham, na prawdę, ale przecież to tak cholernie boli.. - kolejny raz po bladych policzkach spływa słona ciepła ciecz.
    - Wyjaśni z nim wszystko, on też Cię kocha Liv, na pewno całym sercem, i nie pozwól by taka rzecz was rozdzieliła być może na zawsze.
    - Kenneth, boję się.
    - Boisz się prawdy, którą przecież i tak już znasz?
    - Boję się że on nie kocha mnie jak tą małą.
    - Jesteś śmieszna Liv. Przecież on Cię kocha najmocniej. - śmieje mi się prosto w oczy i po raz kolejny skłania do myślenia. Na prawdę kochasz mnie najmocniej na świecie?
***
         Czekam na Ciebie, kolejny raz przy oświetlonej, nocnej Lysgårdsbakken. Kolejny raz oparta o zimną lekko przymrożoną barierkę, tak jak tego ostatniego wieczoru. Zastanawiam się czy na pewno chce usłyszeć Twoje tłumaczenia, czy ich potrzebuję. Wybaczę? Wybaczę na pewno. Nie potrafiłabym nie wybaczyć, Anders jest moim powietrzem, moim życiem, bez niego nie potrafię już wstać. Ukrywam w dłoniach zaszklone tęczówki, nie chce płakać jeszcze nie teraz, choć niesamowicie go kocham.
    - Liv? - poruszam się delikatnie jednak nie odwracam się w Twoją stronę.
    - Anders. - wzdycham cicho.
    - Pozwolisz wytłumaczyć.?
    - Nie wiem, Anders nie wiem czy chce to usłyszeć.
    - Liv, proszę chcę byś znała prawdę.
    - Dobrze.  - pozwalam dłonią delikatnie opaść na barierkę i podeprzeć moje niepewne ciało.
    - To był jeden wieczór, tylko jeden równe sześć lat temu. Już w tedy Cie kochałem  jednak widziałem że nie będziesz nigdy ze mną, że jestem tylko tym cholernym przyjacielem którym nie chciałem być. Chciałem być kimś o wiele ważniejszym. - chciałam Ci przerwać jednak ty znacznym gestem sprawiłeś że ponownie zamilkłam. - Po konkursie, tym udanym polało się zbyt wiele alkoholu. Jak wiesz starałem się nigdy specjalnie nie opijać, lecz tym razem było inaczej, a dziewięć miesięcy później byłem ojcem. Nie wiedziałem, nie wiedziałem aż do ostatniego roku. Zjawiła się z mała blondyneczką tuż po treningu i te małe niebieskie oczy nie pozwoliły mi nie być ojcem.
    Po moim zimnym bladym policzku spływają pierwsze łzy. Choć chce to wszystko zrozumieć nie mogę. Wiem że mała blondyneczka stała sie jego miłością, jednak ciągle jest jej mama, mama której nie znam, która teraz jest przeszkodą. Choć Ci nie pozwalam Ty i ta delikatnie zbliżasz się do mnie. Ocierasz dłonią zimny policzek.
    - Liv, spójrz na mnie. - bijąc się z myślami podnoszę swój wzrok i zatrzymuję go na Twoich skandynawskich niebieskich oczach. - Kocham Cię najmocniej na świecie.
    - A ona?
    - Kto?
    - Ta,, matka Thei.
    - Nic nie znaczy, liczysz sie tylko ty!
    Choć nie chce uwierzyć, nie potrafię  Przymykam delikatnie powieki by Twoje rozbijające mnie w środku spojrzenie przez chwilę znikło. Intensywnie myślę, Twój delikatny oddech który muska moje zimne policzki jest czymś cholernie przyjemnym, twoje bijące ciepło cholernie kuszące. Uzależniasz jak nigdy Bardal. Uzależniasz...
    - Napraw mnie, proszę.
    - Liv.
    - Naucz mnie kochać jeszcze raz. - wspinam się na palce i zamykam nasze usta w delikatnym jednak wiele znaczącym dla nas pocałunku.

"Czy dasz radę kochać, mimo, że ja

Nie umiem już sam, bez Ciebie wstać 

Czy dasz radę kochać, mimo Twych ran

Nie umiem już sam bez Ciebie wstać"

___________________________________

Już przed ostatnia część. ;)

Zżyłam sie z Tą historią jednak dobieg ona już końca. 

Mam nadzieję że choc paru osobą sie spodobała,

i zajrzą na końcówkę.

A tak jeszcze jedna wiadomość, 

Mimo ze kończę tą historię, 

to jest jeszcze jedna skoczna którą napisałam już dawno a teraz 

mam okazje by ja ujawnić. 

Będzie ktoś ze mną i moim nowym opowiadaniem? 

Zapraszam na nie,

a prolog pojawi sie równo z końcówką tego bloga. 

E

verything Has Changed.

Pozdrawiam,

Metka.